Podatek u źródła (withholding tax – WHT) jest to zryczałtowany podatek od dochodów uzyskiwanych przez nierezydentów na terytorium Polski pobierany przez polskiego podatnika – nabywcę określonych kategorii usług od osoby fizycznej zamieszkałej za granicą lub osoby prawnej mającej siedzibę za granicą.
Zgodnie z art. 29, ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 21, ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatek ten w zależności od rodzaju transakcji wynosi 20% lub 10% kwoty przychodu.
Podatek u źródła dotyczy m.in.:
– odsetek, przychodów z praw autorskich i praw pokrewnych,
– należności wynikających z użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego,
– należności wynikających z przekazania know-how,
– świadczenia usług doradczych, księgowych, badania rynku, prawnych, reklamowych, związanych z zarządzaniem i kontrolą, przetwarzaniem danych, HR,
– usług w zakresie działalności rozrywkowej, widowiskowej, sportowej.
Przepisy o zryczałtowanym podatku u źródła stosuje się z uwzględnieniem dwustronnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych przez Polskę, które mają rangę nadrzędną. Jednak aby skorzystać z nich i uniknąć podatku u źródła lub móc zastosować niższą stawkę podatku, należy udowodnić, że kontrahent płaci podatki w innym kraju, przedstawiając certyfikat rezydencji podatkowej. Jest to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa siedziby podatnika ważne w roku jego wydania. W analogicznej sytuacji są polscy podatnicy, którzy sprzedają w/w kategorie dóbr za granicę. Certyfikat rezydencji podatkowej mogą oni uzyskać, składając w US formularz CFR-1.
Polski płatnik pobierający od zagranicznego kontrahenta podatek u źródła zobowiązany jest przekazać odpowiednią kwotę podatku na konto urzędu skarbowego oraz przesłać do urzędu deklarację PIT-8AR (wypłaty na rzecz osób fizycznych) do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym lub CIT-10R (wypłaty na rzecz osób prawnych) do końca pierwszego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym powstał obowiązek zapłaty podatku.